Çocukların dünyasına bir bakış olarak "Un Monde (Playground)"

Yönetmenliğini ve senaristliğini Laura Wandel'in yaptığı 'Un Monde (2021)' bizleri çocukların "Oyun Alanı" na götürüyor. Hayatımızın temelini oluşturan çocukluk yıllarımıza ve büyüme sancılarımıza bir hatırlatma niteliğinde. Dünyanın neresinde olursak olalım hepimizin yaşadığı ve mücadele ettiği dönemleri bir çocuğun kadrajından sunuyor Un Monde.

Film 7 yaşındaki Nora ve ağabeyi Abel'in okula dönüşünü konu ediniyor. Filmde net olarak bahsi geçmese de ilk sekansın başında öğretmenin çocuklardan kendilerini tanıtmasını istemesinden çocukların yeni bir dünyaya ve ortama adım attığını anlıyoruz. Un Monde çocukların dünyasını anlatan bir film niteliğinde olsa da renk paleti olarak canlı ve neşeli renkler yerine soluk ve pastel renkler sunuyor bizlere. Bu da aslında çocukların yeni girdikleri bu dünyaya olan mesafelerini ve sandığımızın aksine o kadar da renkli bir dünyaların olmadığını göstermek için hususi yapılmış bir hamle.

Yönetmen Wandel 'in güzel tercihlerinden biri de kadraj seçimi. Film boyunca olan biten her şeyi Nora'nın kadrajından görüyoruz. Kamera Nora'nın boyuna sabitlenmiş ve bize bir çocuğun boyundan sunuluyor hikaye. Filmin sonuna kadar yetişkinler çoğunlukla kadrajın dışındalar. Zekice bir hamle olarak, yetişkinler sadece bir çocuğun yaşamına eğildiklerine kadraja dahil oluyorlar.

Filmin ilk çeyreğinde Nora'nın yeni katıldığı bu ortama çekimser yaklaştığını gözlemliyoruz. Oynamak için ağabeyi Abel'i araması, yemek zamanı ağabeyinin yanına gitmek istemesi güvende ve ait hissetmediği bu yeni ortamda tanıdık birine ihtiyaç duymasından dolayı. Fakat her seferinde ağabeyinden olumsuz dönüt alıyor ve bu onu gruba dahil olma çabasına itiyor. Filmin ilk çeyreğinde dikkatimi çeken güzel bir vurgu da mevcut. Nora ve arkadaşlarının ayakkabı bağlamayı öğrenme sekansı. Burada aslında yetişkinler için sıradan şeylerin çocuklar için nasıl bir engele ve zorluğa karşılık geldiğini gösteriyor. Bu da bize yetişkinler ve çocukların dünyasının tezatlığını vurguluyor.

Nora kendi akranlarının arasına dahil olma çabasına girmişken bir yandan da ağabeyi Abel'in kendi yaşıtları arasında zorbalığa uğradığına şahit oluyor. Çocuk aklıyla duruma müdahale etmeye çalışıyor fakat işler düşündüğü gibi olmuyor. Olan biteni yetişkinleri anlatmasıyla beraber Abel 'Oyun Alanı' nın dışında kalıyor. Ağabeyi Abel'in dışlanmasıyla çocukların mahkemesinde kendisin de oyun dışı kaldığını görüyor. Nora'nın içinde yeşermeye başlayan pişmanlık, öfke, korku ve doğru/yanlış karmaşası onu filmin son çeyreğinde bir karakter değişimine götürüyor. Otoriteye karşı asi, kavgacı ve sorgulayan bir karaktere bürünüyor. Ağabeyi ise dışlandığı bu ortama yalnızca onlara ayak uydurarak katılabileceğini anlıyor ve artık o da bir zorba oluyor. Bu karakter değişimleri Nora ve Abel'i birbirlerine yabancılaştırıyor.

Filmin sonlarına doğru Nora'nın tercihine odaklanıyoruz. Grubun içinde kalıp oyuna devam mı edecek yoksa normları yok sayarak kendi yolunu mu çizecek. Bu tercihler Nora'yı büyümeye ikna ediyor adeta. Filmin başındaki çekingen Nora yerine şimdi kendi kararını verip ağabeyine yalnız olmadığını hissettiren bir Nora görüyoruz.

Un Monde'un ekstralarına gelecek olursak, yalın ve gösterişsiz bir anlatıma sahip. Bir çok çıkarımı izleyicisine bırakan bir yapım. Film ismi seçiminden, kullanılan renk paleti ve kadraja kadar izleyicisine anlatmak istediği dünyayı sade bir şekilde işliyor. Müziği duymadığımız bir yapım Un Monde. Onun yerine arka fonda çoğunlukla çocuk sesleri ilişiyor kulaklarımıza bu da yönetmenin tercih ettiği yalın anlatıma destek sağlıyor.

Nihayetide, Un Monde bize değişmeyen bir insan doğasını vurguluyor ; oyunun içinde kalma isteği. Aslında çocuklar arasındaki zorbalığın temelinde oyun alanından atılmamak yatıyor. Yeni girdikleri ve yetişkinlerin ulaşamadığı bu dünyada yalnız kalmamak. Ayrıca büyümenin de tercihlerle başladığına ışık tutuyor. Oyunda kalmak mı? Yoksa oyunu bozmak mı?